martes, 10 de febrero de 2009

Tirar la cadena

Una amiga me ha hecho llegar un e-mail de cadena. Narra una anécdota, sin ninguna pretensión literaria ni ningún control del formato. Explica cómo el grupo La Oreja de Van Gogh declaró en cierto programa presentado por Pedro Ruiz que destina un porcentaje de sus ganancias a una ONG pro-etarra. El señor Ruiz los echó al instante, siempre según el e-mail, que celebra su actuación exclamando “¡Con un par!”.Es el perfecto ejemplo de que la forma condiciona la credibilidad. No solo no da pruebas de lo que dice, sino que a veces tutea y a veces no al lector, no usa con consistencia los signos de interrogación ni parafrasea adecuadamente... No convence ni en el contenido ni en la forma. Y opto por no creérmelo. Podría ser una calumnia que se aprovecha de lo fácil que es pulsar “reenviar”. Y paso de comprobarlo, el tema me interesa, pero no tanto. Eso es también algo que se esperan los que crean mensajes falsos, aunque suelen esperarse que esto actúe a favor de su mensaje, no en su contra.

1 comentario:

  1. ja ho he fet, però és una tonteria.

    queixar-se no té sentit:
    si és que que hi ha i toca per collons, s'ha d'"apechugar".
    si pots fer-hi alguna cosa, més val que ho canviis.

    queixar-se és una tonteria de ganduls i apàtics.

    i jo ho he fet, té tela.

    pd. no soporto st. valentí.

    ResponderEliminar